timòna, timòne , nf, nm: timoni Definitzione
in is araos, genia de istanga o canna de linna, longa e forte, chi andhat de sa dentale (o isteva) fintzes a su giuale inue intrat e arreschet (in s'ajone) po pòdere tirare s'arau; (sèmpere nm.), in is naves a parte de pupa, petzu de linna ladu postu a manera de dhu pòdere mòvere po ghiare su bastimentu: sa giae de su t., inue si aferrat su t. po dhu mòvere / inciariciadroxu = s'istampu inue in sa timona s'intrat sa carícia o crabiga po arrèschere in s'ajone
Sinònimos e contràrios
aguri,
amburja,
bure
2.
at deretau su timone de sa nave a sa Sardigna
Ètimu
ltn.
*timone(m)
Tradutziones
Frantzesu
age,
gouvernail
Ingresu
rudder
Ispagnolu
timón
Italianu
timóne
Tedescu
Pflugbaum,
Ruder.
