brúncu , nm: bruncus Definitzione sa parte de sa cara in s'oru de sa buca Sinònimos e contràrios fruncu, murrighile, murru, mutzichile, nuncu, runcu 1 Maneras de nàrrere csn: pònnere b. a sa broca, a s'ampulla, a sa tzuca = bufai a bruncu, bufare in o dae s'isterzu; frunziri o tròciri su b. = fai is bruncus trotus, fàghere de murru pro cosa chi no piaghet; pònniri su bruncu in terra = rúere a buca a terra, o, in suspu, bídere su dortu solu a dannu fatu Frases arrancu de muscedra, balla: incàpada dhi betaus bruncu! ◊ unu dh'agherrat a su nasu, s'atru dh'istringit a bruncus 2. s'impiegau at cumentzau a fai bruncus trotus candu at biu totu cussa cambarada de genti aspetendidhu ◊ si frunzis su bruncu bolit nai ca no ti praxit su chi nau Terminologia iscientìfica crn Ètimu ltn. brunchus Tradutziones Frantzesu museau Ingresu mug Ispagnolu hocico, morro Italianu muso Tedescu Schnauze, Maul.

brúncu 1 , nm Definitzione genia de orrugu de cosa chi abbarrat apustis segada o abbruxada, una parte; sa punta de unu monte Sinònimos e contràrios arruncu, brechioni, nuncu / bica Frases sa Santa no torrat berbu e sighit a mirare su brunchedhu de s'última candhela morimori 2. su Bruncuspina est su monte prus artu de Sardinna Terminologia iscientìfica slg.

«« Torra a chircare