strumàe, strumài , vrb: istrumai*, strumari, strummai Definitzione si narat de sa fémina candho ndhe faet su pipiu chentza lómpiu, mortu; isfàere o isconciare calecuna cosa, pònnere o fàere de no èssere prus chistia o assentada Sinònimos e contràrios abbortai, agurtire, antiri / isconciare, isordulare, istrumingiai, sciusciai 2. ant strumau su giogu ca no bandant de acórdiu ◊ cun cussa cava funt strumendindi su monti! ◊ po comenti faint a is malàidus, nc'est su tanti de ndi strummai s'ispidali! ◊ mi ndi seu pesau, tenemu pressi, e apu lassau su letu strumau.

«« Torra a chircare