spibigliài , vrb: ispabigliare*, spibillae, spibillai Definitzione segare su loghíngiu abbruxau de is candhelas, ma fintzes arrangiare o pònnere su loghíngiu bonu; arregòllere calecunu frutu pitichedhu (es. olia) passandho is pódhighes in su cambu, arregòllere a pódhighes cosa pitica (fintzes in su sensu de istegare); fàere ispibillu, atentu e lestru, ischidau, allutare s'atentzione, èssere ispibillu faendho sa cosa, fintzes leare o iscutulare su sonnu Sinònimos e contràrios spibidai / ispipigliare 2. spibillai s'olia cun sa manu ◊ dèu a tallu obertu, in bíngia, e is piciochedhus avatu spibillendi: dh'eus bintu de aici su pastudrèmini! ◊ sa meri de domu passat is dis isciacuendi, prencendi, aconcendi, spibillendi su prisuci, cantendi… 3. a s'impiegau candu at biu totu cussa genti aspetendidhu dhi est tocau de si spibillai ◊ apustis de unu bisu, mi seu spibillau ◊ est ancora pipiu: nci bollu dèu po ndi dhu fai spibillai! ◊ spibillendumí, biu a mammai inchieta poita fiu dormiu ingunis ◊ comenti at inténdiu genti intrendi, sa tzeraca, chi fiat sétzia, si nd'est spibillada.

«« Torra a chircare