scónciu , agt, nm: iscónciu* Definitzione chi at tentu dannu, o fintzes su dannu etotu, nau mescamente de calecunu aparíciu o màchina chi no est prus funtzionandho bene; nau de gente, chi s'intendhet male, chi sentit calecuna neghe, calecunu male Sinònimos e contràrios maladióngiu, scuncordau / dannu, guastu, iscunsertu, sconcidadi | ctr. acónciu, arràngiu Frases depit castiai chi is canis e is cassadoris no fatzant scónciu in bíngia 2. immoi teneus sa piciochedha puru scòncia, sempri a gana mala! ◊ bai a su dotori, ca ses scónciu! ◊ seu scòncia e no potzu drommiri ◊ cudha puru est scòncia e no mi podit acumpangiai.

«« Torra a chircare