atrevíu , pps, agt, nm: atribiu, atrividu, atrivitu 1, atriviu Definitzione tènnere su coràgiu, pigare s’alidantza de fàere ccn. cosa difícile, cun arriscu; betare is manos apitzu po iscúdere, fàere gherra a unu Sinònimos e contràrios aconcaditu, arriscadu, assudu, atrividitu, atzilosu, prontudu, isprontiu, sfaciu, tastilau / cdh. atriutu | ctr. cobardu, timarosu, timigiolu 2. atrivida sa manu chi l'at tenta a s'iscarada, sa crabita chi mi che ant furadu! ◊ ómine, cun s'elétricu atrividu no sias: no lu toches si su filu est nudu o male bestidu! ◊ cancu capu de is prus atrivius fatuvatu itzerriàt a boxi manna "Saluto al duce!" e totus arrespundiant "A noi!"◊ isse fit su piús atrividu e su piús rebbestu, neunu aiat bastante atza pro lu cuntrastare (N.Falconi) 3. fuant buchemelis iscundias de ous e atrivias de cabonischedhus pitius Ètimu spn. Tradutziones Frantzesu audacieux, hardi Ingresu audacious Ispagnolu atrevido Italianu audace, intrèpido Tedescu mutig.

«« Torra a chircare