arràciu , nm: arràgiu, arraju, ràgiu* Definitzione ispera de lughe chi mandhat una cosa alluta; parte de un’orroda chi andhat de su muzolu o butu a su cricu; iscàrriga de elétricu de is nues: su foedhu dhu narant meda po arrennegu, a frastimu Sinònimos e contràrios arbore 1, arràigu, lampu, saeta, sainete 1 3. chi ti calit un'arràciu! ◊ mi calit un'arraju ca sa mossiada si dh'ia torrada, chi ia portau barras bonas! 4. po un'arraju dha portas sa limba?!

«« Torra a chircare